نحوه‌‌ی ترمیم دندان با استفاده از لایت کیور
هنگامیکه دندان ها به پوسیدگی دچار می شوند باید قسمت های پوسیده شده‌ی دندان برداشته شود و بعد با مواد ترمیمی جایگزین شود . مواد ترمیمی برای پرکردن پوسیدگی دندان دارای انواع مختلف است ؛ از جمله کامپوزیت ، آمالگام ، سرامیک ، طلا و… که دندانپزشک با توجه به موقعیت و جایگاه دندان و همچنین شرایط یکی از این مواد را انتخاب می کند.
از بین موادهایی که نام برده شد کامپوزیت ها باید با استفاده از دستگاه لایت کیور به آن ها نور تابانده شود تا در دندان خشک و سفت شوند.
آمالگام در مدتی طولانی به عنوان تنها ماده‌ی پرکننده دندان استفاده میشد که رنگ تیره ای هم داشت اما امروزه مواد دیگری نیز مانند کامپوزیت‌ها برای این کار استفاده می شوند و به دلیل این که با رنگ دندان ها متناسب هستند از طرفداران بیشتری دارند ، کامپوزیت بیشتر برای دندان های جلویی که بیشتر در معرض مشاهده هستند کاربرد دارند.
کامپوزیت هایی که امروزه دندانپزشکان برای بیماران استفاده می کنند حالت خمیری مانندی دارند که کامپوزیت های نوری نیز نامیده می شوند چرا که با تابش نور شروع به سفت شدن می کنند.
نحوه‌‌ی ترمیم دندان با استفاده از لایت کیور :
کامپوزیت ها از موادی با نام مونومر تشکیل شده‌اند که این مونومرها با در معرض تابش نور قرار گرفتن سفت شده و تبدیل به ماده ای سخت به نام پلیمر می شوند . کامپوزیت ها رنگ های متنوعی هم دارند که دندانپزشک نزدیکترین رنگ به دندان بیمار را برای کار انتخاب می کند .
دندانپزشک می تواند کامپوزیت های خمیری شکل را در داخل دندان تراش داده شده قرار دهد و به راحتی شکل مورد نظر را به آن بدهد سپس توسط دستگاهی به نام لایت کیور نور مورد نیاز را به آن بتاباند تا همانطور که گفته شد پلیمریزه و سخت شود.
بعضی افراد به اشتباه فکر میکنند نوری که برای این کار به کار میرود لیزر یا اشعه‌ی ماورای بنفش است در صورتی که این نور همان طیف آبی نورمرئی می باشد .
این نور توانایی نفوذ یافتن در حدود دو میلیمتر از کامپوزیت را دارد ؛ بنابراین دندانپزشک باید کامپوزیت را به صورت لایه‌ای در دندان تراشیده قرار دهد و هربار به مدت ۲۰-۳۰ ثانیه با دستگاه لایت کیور نور را به مواد بتاباند تا مواد سفت شوند چون در غیر این صورت احتمال شکستگی و تغییر رنگ مواد با گذر زمانی اندک وجود دارد.
دندانپزشک بعد از سفت شدن کامپوزیت با برس و یا ابزارهای مخصوص دیگر سطح کامپوزیت را تراش داده تا براق و زیبا شود.
به عنوان یکی از مزیت‌های کامپوزیت میتوان به این موضوع اشاره داشت که کامپوزیت توانایی چسبیدن به نسج دندان را دارد و لازم نیست دندانپزشک زیاد دندان را بتراشد ولی در کاربرد آمالگام تراش بیشتری از نسج دندان نیاز است تا مواد ترمیم از دندان جدا نشود ، بنابراین با کامپوزیت بخش بیشتری از دندان حفظ خواهد شد.
کاربرد کامپوزیت فقط در ترمیم پوسیدگی ها نیست و در موارد دیگری مانند پر کردن فاصله و فضای خالی بین دندان ها ، ترمیم شکستگی دندان های جلویی ، اصلاح شکل دندان های بد شکل و در ارتودنسی برای چسباندن سیم های ارتودنسی ثابت به دندان کاربرد دارد.
نکته قابل اهمیتی که در کار با کامپوزیت وجود دارد آن است که دندانی که قابلیت پر شدن با کامپوزیت را دارد ، باید کاملا خشک باشد تا نهایت چسبندگی کامپوزیت با دندان انجام گیرد و همچنین دندانپزشک با استفاده از پنبه و ساکشن های قوی این کار را انجام می دهد.
همانطور که گفته شد کامپوزیت بیشتر در دندان های جلویی کاربرد دارد آن هم به دلیل رنگ آن می باشد که مشابه رنگ دندان است و برای دندان های عقبی از آمالگام بیشتر استفاده می شود زیرا آمالگام دیرتر دچار سایش و تخریب می شوند.
البته امروزه کامپوزیت های با استحکام و استقامت بیشتری به بازار آمده اند که برای دندان های عقبی هم میتوان از آن استفاده کرد اما باز هم استحکام آنها به اندازه‌ی آمالگام نیست.
ترمیم های کامپوزیتی را باید هرسال به دندانپزشک نشان داد تا در صورت نقص و یا مشکل در ترمیم دندان مجددا توسط دندانپزشک ترمیم شود تا دوباره دندان دچار پوسیدگی نشود.
